O śmierci

Chyba tragizm jest bliski każdemu, trawiące nas bolączki zawsze z niemałą intensywnością wtłaczają się w nasze życiorysy...no i może miłości też znajdują tu dla siebie siedzisko. One również odpowiadają za interpunkcję, gdy piszemy frazy swoich żyć. Właśnie dostrzegłam, ze od słowa żyć do rzygać jest niedaleko - rzut beretem. Gdyby tylko nie to cholerne 'rz' i - ga, które jest chyba tylko po to by rzygania nie pomylić z życiem. Zabawne. A może wcale nie? 

O czym to ja miałam? Ach, tak... obiecuję sobie wielokrotnie, że moje słowne wyziewy będą choć splamione jakimś uśmiechem, może nikłym, przykurzonym czy zardzewiałym, ale będą. Przy każdej próbie kończy się to owszem uśmiechem (no, może uśmieszkiem) jednak tylko moim własnym, skierowanym do samej siebie. Miło droczyć się z własnymi myślami. Brzmi psychopatycznie, wiem. 

Będzie tragicznie, ale z tęczowym przebłyskiem. To tak jakbyśmy smakowali coś nieoczekiwanie przepysznego. Nieoczekiwaność = nasze przerażenie nieznajomością tego smaku, przepyszność = końcowy wniosek, który może jednak będzie napawał radością (może!).

Dzisiaj natchnął mnie Hłasko

Opowiadanie "Namiętności" - wbrew pozorom nie opowiada o takiej namiętności, jaka większości populacji staje przed oczyma w tym momencie. Tutaj mowa o innej namiętności...której bliżej do zapachu umierania, albo inaczej - do samego godzenia się nie tylko z samą śmiercią, jako nieżyciem, ale śmiercią jako zjawiskiem - tak powszechnym.

"- Ja tego nie wytrzymam. Odchodzi człowiek, a pan pije kawę.

Odchodzi człowiek, a tamci zakładają się o wódkę, jaka trumnę mu

kupi rodzina - z ocementowaniem czy z okuciem. Ja tego nie

wytrzymam.

- Wytrzymasz - powiedział. - Nawet wyobrażenia nie masz, ile można

wytrzymać - wstał i rozprostował ramiona, ziewnął. Począł chodzić

miarowym krokiem po sali. - Wypisz mu kartę zgonu - powiedział. - I

nie zawracaj sobie głowy ta cala sprawa. Weź walerianę, weź brom, co

chcesz.

- Dobrze - powiedziała cicho. Wyglądała żałośnie: usta miała

skrzywione jak dziecko, które wybuchnie za chwile niepohamowanym

płaczem, oczy - w ciemnych obwódkach. W jej plecach, rękach, w

pochylonym nad stołem karku czaiło się zmęczenie. Nagle uniosła

głowę.

 - Czy naprawdę tak wiele?

- Co?

- Tak wiele można wytrzymać?

- Ile masz lat?

- Dwadzieścia.

- Dlatego pytasz.

- Kiedy człowiek przestaje się dziwić?

- Nigdy.

- Wiec po co to wszystko?

- Po nic."

 

Dziwmy się, krzyczmy, kiedy nas uwiera... połowiczne życie, to jak budowanie sobie trumny, za życia. Wieczne banały - nawet wytarty frazem, dlaczegoś nim się stał. Poczytajcie, proszę.

Coś ode mnie. Śmiertelność bywa atrakcyjna, jeśli chodzi o próby jej nazywania. 

Zadyndał

Krwawnie skamlał,
dusił się sobą.
Uśmiercał.
Wylewem obrzydzających podłości,
biczował żylastość wspomnień.

Dynda, wisi.
Śmierć się kołysze.
Cicho przysiada strapiona,
zagarnia ostatnie parujące ciepłem życia oddechy.
Strugami wypływa,
symfonia ostatnich drgań, przepływów.
Bolesność owiewa chłodny kadłub.
Milczenie spowija blednącą twarz.
Uwięziony krzyk jeszcze pragnie wykrzyczenia.

Bolejąc.

Przesolona łza posuwiście penetruje śmiertelną zadumę.
To wieczysty zachód życia.
Parująca śmierć.

Sandra Plajzer

Ps. Gdyby śmierć miała być mną. Wyglądałaby tak. 

fot. Anna Zalewska

 Mój tęczowy akcent. Jak obiecałam. Będzie to wyborny, wypieczony tkliwościami cytat.

"Sny gryzą duszę, ale nie szyję, mój drogi."
 (Prawda, że ujmujące po koniuszki łaskotań?)

Podpisano
Autodestrukcja